We're so young. We have precious human life.

Хэд хоногийн Yahoo homepage дээр Marina Keegan: Yale grad’s final essay gets new life after writer’s death гэсэн гарчигтай нийтлэл гарсан байсан нь нүднээ тусав. Ороод үзтэл Иэлийн их сургуулийг дөнгөж төгсөөд байсан, 22 настай Марина Кееган хэмээх паблишинг ертөнцөд авъяас чадвараараа танигдаж эхэлсэн залуухан бичээч (writer) бүсгүй авто ослоор өнгөрсөн тухай байв. Түүний өөдрөг гэрэлтэй үгс бүхий, үеийнхнээ зоригжуулж урам өгсөн сүүлчийн эсээ нь нас барсных нь дараа ийнхүү цахим ертөнцөд дэлгэгдэж, амьдралын үнэ цэнийг хүмүүст дахин нэг сануулжээ:

"What we have to remember is that we can still do anything. We can change our minds. We can start over. Get a post-bac or try writing for the first time. The notion that it's too late to do anything is comical. It's hilarious. We're graduating college. We're so young. We can't, we MUST not lose this sense of possibility because in the end, it's all we have." "We're so young. We're so young. We're twenty-two years old. We have so much time."

Үүнтэй тун төстэй бас нэгэн түүхийг би мэднэ:

Дээрх бүсгүйтэй ижилхэн бичих дуртай, хүсэл мөрөөдлөө цээжиндээ багтааж ядсан, дөнгөж анагаах ухааны ИС-ийг дөнгөж төгсөөд байсан 21 настай монгол охин 2 жилийн өмнө Хөвсгөл-УБ-ын замд авто ослоор өнгөрчээ.

Everyday is a new life гэсэн гарчигтай блогтоо өөрийн ертөнцийг буулгадаг, I have a big heart and a big smile хэмээн өөрийгөө тодорхойлсон тэр охины блогоор би зочлох тун дуртай сан. Эрүүл мэндийн хэрэгтэй зөвлөгөөнүүд, уншсан ном, үзсэн киноны тойм, шүлэг дуу, хөөрхөн бодол санаанууд... өөдрөг нь дэндүү бичлэгүүд. Тэр ч минийхээр орж гарсаар бид хоёр онлайн найзууд болсон байв. Хамгийн сүүлд бид 2 фэйсбүүкээр чатлахад сүүлийн шалгалтуудаа өгч байгаа гэж байсан сан. Гэвч тэр блогоо бүр бичихээ байчихав. Чи яачихав? гэж хүртэл сүүлийн бичлэгт нь бичив. Сураггүй хэвээр. Тэгсээр би ч найзыгаа мартчихлаа. Гэтэл жилийн дараа түүний фэйсбүүк сэргэж Wall дээр нь хүний өөрийн постууд гарсан байх нь тэр. Шуурхайлан үзвэл бүх юм тодорхой боллоо. Эгч нь фэйсбүүкт хүсэлт тавьж нууц үгийг нь сэргээжээ.

Сургуулийнхаа төгсөлт дээр найз-төгсөгч нартаа хандан үг хэлэх хүндтэй үүргийг хүлээн авсан онц сурлагатан, гарцаагүй Монголд улсад маань хэрэгтэй, алтан гартай эмч болох байсан тэр диваажингийн хүмүүсийг эмчлэхээр, нэгэн цагт дотор нь амьдарна гэж мөрөөдөж байсан жижигхэн байшингаа тэнд барихаар бүрмөсөн яваад өгчээ... Фэйсбүүкт сүүлд хийсэн төгсөлтийнх нь инээд баяслаар дүүрэн зургуудыг үзэж суухдаа ийм мундаг эмчээр эмчлүүлэх заяагүй өөрсдийгөө бодож би дэндүү, дэндүү ихээр харамсан гуниглаж билээ

Түүний блогийг сөхөхүй харууслыг минь улам лавсгах мэт гунигт уянгын аялгуу сонстоно. Гэвч жаахан байзнаад сонсвол өөдрөг аяз эгшиглэж эхлэх ажээ.